Joenoes Polnaija (Rechts op foto) en Ida Polnaija Kakisina (Links op foto)
13 juli 2021

● Leeftijd: 31 (beide)
● Functie: Ida – Fashion creative en Marketing/ Communicatie Coördinator Modefabriek. Joenoes: acteur en theatermaker
● Generatie: derde
● Verbonden met Molukse wijk: Venlo, Tiel en Breukelen (Ida) Assen, Tiel, Breukelen (Joenoes) Woonoord: Woerden, Blerick (Ida), Schattenberg, West Kapelle (Joenoes)
● Schip: Fair Sea en Castelbianco (Ida), Skaubryn en Roma (Joenoes)
● Kampongs/eiland: Kaibobo-Ariate op het eiland Ceram, Nalahia op het eiland Nusalaut. (Ida) Booi op het eiland Saparaua en Buria op het eiland Ceram. (Joenoes)

‘’Een landelijk monument creëert ondanks die verschillen een bepaalde eenheid. Het monument is voor iedereen die Moluks bloed door zijn lichaam heeft stromen.’’

Ida De ouders van Ida Polnaija-Kakisina heten Balthasar Gerard Kakisina en Elisabeth Manuputty. Haar oma van moederskant is Nederlands en heet Maas, haar opa van moederskant Manuputty. Opa en oma Kakisina-Kuhuparuw zijn naar Nederland gekomen met twee ooms en één tante van Ida. Haar opa van vaders kant was KNIL-militair, maar opa Manuputty was ingeschreven als pleegzoon van zijn zus en zwager en kwam met hen en zijn neefje aan. Zijn zwager zat wel in het KNIL. De opa en oma van vaders kant komen van Kaibobo-Ariate. De familie Manuputty komt van Nalahia. Rond haar 45e kwam de moeder van Ida pas achter waar ze vandaan kwam, dus Ida heeft de informatie ook pas vrij laat meegekregen.

Volgens Ida komt de verbondenheid met je Molukse roots van binnenuit. Het valt niet uit te drukken in iets tastbaars en is een onderdeel van haar zijn. Iedereen die ook maar een klein beetje Moluks in zich heeft, die is dat ook gewoon. Het heeft met DNA te maken en niet met handelingen of activiteiten, geloofsovertuiging of dat soort dingen. Zelf zit ze in een proces waarbij ze probeert vorm te geven aan wat dat betekent. ‘’Ik probeer alles op een rij te zetten van wat mijn ouders, opa en oma mij geleerd hebben en te zoeken wat bij mij past en gevoelsmatig ook goed voelt, wat niet bij mij past probeer ik los te koppelen. We hebben natuurlijk bepaalde normen en waarden meegekregen. Eigenlijk zijn we grootgebracht met bepaalde normen en waarden vanuit crisis. Juist nu hebben we veel mogelijkheden en een groot bereik. Veel dingen die we vroeger meekregen passen daar niet meer bij. Joenoes en zij vinden elkaar daarin.

Er is niet één manier om Moluks te zijn. Die zoektocht mag er zijn. Ze is heel blij dat organisatorisch gezien de derde generatie veel meer vooraan staat om echt los te komen van wat niet meer bij ons past. Wij hebben een realistischer beeld van wat nu nodig is en wat stimuleert voor de komende generaties. Sindsdien zijn er dingen uit de grond gestampt, omdat we elkaar zo snel hebben gevonden en er zo weinig mensen nodig zijn die in hun kracht staan om iets te betekenen. Er zijn een paar mensen binnen de gemeenschap die helder hebben wat hun talenten zijn, dat gelijk hebben omgezet en andere gevonden hebben die daarin kunnen bijdragen. Daar is ze heel trots op. Als ze gaat over het landelijk monument zegt ze: ‘’Ik denk dat het niet belangrijk is voor mij persoonlijk, maar voor de volgende generaties vind ik het super belangrijk. Kijk bijvoorbeeld naar hoe verschillend de vierde generatie eruit ziet fysiek. Een landelijk monument creëert ondanks die verschillen een bepaalde eenheid. Het monument is voor iedereen die Moluks bloed door zijn lichaam heeft stromen.’’

Joenoes Polnaija is acteur en theatermaker en net als Ida van de derde generatie. De familie van zijn vaderskant is met de Skaubryn gekomen. Opa Frans Polnaija en oma Johanna Polnaija-Souhuwat. Zijn moederskant van de familie kwam met de AS Roma. Opa Simon Lumulisanaij en oma Elisabeth Tjitji. Zij was van Sundanese afkomst. Moeders kant geen kinderen bij aankomst. Aan vaderskant één kindje. Hij heeft zelf lange tijd gewoond in Assen buiten de wijken en groeide op in de Molukse wijk in Tiel. Momenteel woont hij in de Molukse wijk in Breukelen. Zijn moeder komt uit Delfzijl. Zijn vaders familie uit Assen wijk 2. Zijn opa aan moederskant zat bij de commando’s. Ze hadden het idee dat ze die lichting uit elkaar moesten houden. Vandaar dat zijn familie van moederkant het hele land zijn doorgereisd. Van West Kapelle naar Serooskerke (beide in Zeeland) en later hadden ze de keuze om naar Moordrecht of Delfzijl te gaan. Dat werd het laatste.

Net als Ida legt Joenoes uit dat verbondenheid iets is wat je voelt van binnenuit. Het zit in je DNA. Buitenwereld bepaalt vervolgens of het Moluks is. ‘’Ik doe wat ik doe en dat is automatisch Moluks.’’ Over de monumenten die er momenteel zijn zegt Joenoes dat hij het goed vindt dat ze er staan, alleen hij mist de interactie. Bijvoorbeeld QR-code waardoor je in een bewegend iets terecht komt. Uiteindelijk is een beeld, maar een beeld. Wat je eigenlijk wilt is een indruk achterlaten, dat kun je doen door iets een gezicht te geven en menselijk te maken. Bijvoorbeeld een QR-code die zorgt dat je terecht komt bij een interview. Volgens hem is het ook belangrijk dat het landelijk Moluks monument is aan de Iloydkade is en niet in de wijk. Het is een open ruimte en in een stad waar heel veel andere culturen komen. Middels het monument kunnen we aandacht geven aan de gedeelde geschiedenis met Nederland.

Tijdens zijn studie liep hij heel vaak naar de Lloykade voor rust, maar hij wist toen nog niet dat dat dé kade was waar de boten in 1951 aankwamen. Toen op een keer dronk hij een biertje in een cafétje aan de overkant van de kade en zag hij aan de muur een foto van de Kota Inten. Toen vroeg hij aan de eigenaar van het café: ‘’Wat doet die foto hier?’’. De eigenaar vertelde toen dat daar al die boten aankwamen. Het is daarom belangrijk dat er op die plek een monument komt. Het is voor Nederland en de volgende generaties een mogelijkheid om een stukje geschiedenis te kunnen leren die ze op school niet krijgen. Volgens Joenoes moet het monument niet communiceren dat we zielig zijn, maar dat we veerkrachtig zijn en dat we als Molukkers trots zijn op ons verleden. Ze kwamen met niks maar gaven ons alles. Laten we er nu het beste van maken.