Daniël Tuparia (Cesqeaux)
27 juli 2021

● Leeftijd: 28
● Functie: DJ
● Generatie: derde
● Verbonden met Molukse wijk: Hoogeveen
Woonoord: Schattenberg
● Schip: Fair Sea
● Kampongs/eiland: Kamarian op het eiland Ceram

‘’Het monument is niet het succes, maar wel een begin. Het is een manier waardoor we samenkomen voor een gezamenlijk belang. Het monument is een gebaar.’’

De familie van Daniël kwam in in 1951 aan met de Fair Sea. Zij waren met zijn negenen (1). De namen van Daniël komt van zijn opa en overgrootvader. Van zijn opa Frans komt zijn tweede naam Fransesco. Van zijn overgrootvader Dan komt zijn eerste naam Daniël. Zijn artiestennaam is ook gebaseerd op de volledige naam van zijn opa: Fransesco. Dat werd toen Cesqeaux. Daniël betekent ‘’wisest of men’’ en God is mijn rechter. Daniël heeft zijn opa nooit gekend. Zijn opa was dirigent van een orkest. Die muzikaliteit is dus iets wat in de familie zit. Zijn verbondenheid met Molukse roots gaat verder dan muziek. Daniël is dubbelbloed. Zijn Molukse vader is de oudste in zijn gezin. En zijn Nederlandse moeder is de oudste in haar gezin. Dat heeft hem een moderne inzage gegeven in de Molukse gemeenschap. Hij woonde zelf niet in de Molukse wijk, maar vond het wel altijd interessant. Hij kwam wel vaak in de Molukse wijk in Hoogeveen.

Voor hem is het Moluks zijn bijzonder en zit het diep. Het is niet iets wat je kiest. Ver reizen voor familie is bijvoorbeeld iets wat je voor elkaar over hebt. ‘’De verbondenheid is wie ik ben, we hebben elkaar nodig.’’ Zo vertelde hij over een gehandicapte oom die in een instelling zit. Mensen van die instelling zeggen wel eens dat zij de enige familie zijn die langskomen. Als Molukker laat dat hem goed voelen. ‘’Dat is wat we doen voor familie. Het gevoel en trots die we uitdragen in onze gewoontes.’’ Die trots bracht ook mee dat hij er altijd al voor uitkwam dat hij Moluks was. ‘’Ik ben een product van alles wat voor mij is gebeurd. Ik ben een product van de waarheid en het moment.’’ Hij vertelt een anekdote dat hij wel een keer moest huilen toen de familie ging bidden in een kring. Iedereen deed zijn ogen dicht en Daniël schreeuwde: ‘’Waarom doen jullie je ogen dicht?! Ik hou van jullie waarom knuffelen we niet gewoon?’’ Toen kwam er een oyang uit de keuken, zij was doof en blind, ze liep op hem af en pakte zijn handen. Ze vroeg wat er aan de hand was. Hij gelooft dat, dat een openbaring was en dat hij er ook wel meerdere heeft meegemaakt zoals een moment waarop hij wist dat hij zijn tijd en geld op een bepaald moment in zijn leven aan familie moest besteden.

Toen Daniël jong was, was hij een buitenbeentje binnen de Molukse gemeenschap. Hij kon bijvoorbeeld geen Moluks Maleis. Maar wat is erbij horen en wat niet? Toen is hij gaan kijken naar de mooie kanten van het verleden. Hij is ook twee keer naar Kamarian geweest. Voor hem was dat wederkeren naar Maluku en geen vakantie. De Molukse gemeenschap hier ziet hij als uitverkorene. Momenteel zitten we in een evolutie. ‘’Op die boot is er wat gebeurd en in die 70 jaar is er ook wat gebeurd.’’ De reden waarom het Landelijke Monument er moet komen is vooral omdat het eindelijk een monument betreft wat buiten de Molukse wijk ligt. Het laat zien dat we steeds meer naar buiten treden door middel van creatieve initiatieven zoals deze. ‘’Het is onderdeel van wie we zijn. Het monument is niet het succes, maar wel een begin. Het is een manier waardoor we samenkomen voor een gezamenlijk belang. Het monument is een gebaar.’’ Daniël geeft aan dat het monument een soort troost moet opwekken en een idee van ‘’dit mag nooit meer gebeuren’’. Toch heeft hij ook het gevoel dat de nadruk niet meer moet liggen op het leed. Dat hebben we honderden jaren gedaan.Het is ook niet mogelijk dat een monument dat verdriet en die pijn kan goedmaken of kan stillen. Het monument moet geen grote pleister worden, maar nieuwe positieve energie uitstralen volgens hem. We moeten als gemeenschap verder.

1) Opa Daniël, oma Gita, opa tua Eli(sa), opa Frans, oma Bita, oma Willie, opa Agoes, opa Eli en oma Mien