Angenita Kaya (Safa Liron)
25 juli 2021

● Leeftijd: 25 jaar
● Functie: Singer/songwriter ‘Safa Liron’
● Generatie: derde
● Verbonden met Molukse wijk: Capelle aan den IJssel
● Woonoord: Kamp Ruinen (kort) Woonoord Vught, kamp Lunetten.
● Schip: New Australia
● Kampongs/eiland: Haria op het eiland Saparua

‘’Onze geschiedenis blijft, de pijn blijft, maar we zetten het om in iets nieuws. We vertellen ons verhaal op nieuwe manieren en niet meer ‘’the same old story’’

De familie van Angenita kwam op 29 april 1951 aan in Rotterdam met de New Australia. Opa Kaya en oma Latuperisa kwamen met drie kinderen naar Nederland: twee zonen en een dochter. Het derde kind en jongste kind, de oom van Angenita, was toen nog een baby. De zuster aan boord wilde het kindje eigenlijk houden, want zij was helemaal verliefd op het baby’tje en wilde die zelfs meenemen. Gelukkig dat haar oma duidelijk was naar haar dat het toch echt haar zoon was!

Bij Angenita is het Moluks zijn haar met de paplepel ingegoten. In het dagelijks leven zijn haar normen en waarden echt helemaal Moluks. Ze is ook half Surinaams, maar toch net wat Molukser opgevoed. Ze ziet het Moluks zijn terug in alles wat ze doet. Als familie zijn ze heel hecht. Dit kwam mede doordat haar oma een hersenbloeding kreeg en ernstig ziek werd. Als familie besloten ze om voor haar te zorgen en twee keer per week standaard bijeen te komen. Op die manier kreeg zij alles mee: het eten, de muziek en het samenzijn en wat Moluks zijn eigenlijk inhoud. In 2012 overleed haar oma en toen was er wel angst, omdat zij eigenlijk op dat moment de familie bij elkaar hield. Maar gelukkig ziet de familie elkaar nog steeds wekelijks.

Als het gaat om de groei die de gemeenschap meemaakt ziet Angenita dat onze generatie meer durft te spreken en dat we dat ook nodig hebben. Vandaag de dag is daar ook meer ruimte voor. Op die manier zijn we dingen aan het doorbreken. Soms heeft het twee generaties nodig om tot dat punt te komen. Zo zie je dat de eerste generatie bijna niet kon praten over het verleden. Bij de tweede generatie ging het ook lastig. Het was een generatie tussen wal en schip. Bij de derde generatie zie je dat ze doorgaan en zichzelf laten zien. ‘’Het is prachtig om te zien hoe de derde en vierde generatie voor zichzelf zorgen en hoe we met elkaar kunnen praten, ook over de pijn.’’ Heel veel kracht valt te halen uit die pijn. ‘’Onze geschiedenis blijft, de pijn blijft, maar we zetten het om in iets nieuws. We vertellen ons verhaal op nieuwe manieren en niet meer ‘’the same old story.’’

Het allerbelangrijkste is dat we voorwaarts gaan en onze geschiedenis niet vergeten. We hebben jarenlang hetzelfde verteld, maar het belangrijk dat we niet alleen verdrietig worden en de pijn voelen, maar er juist kracht uithalen. Bij het monument ziet Angenita een standbeeld van Molukse vrouw voor zich die kracht uitstraalt. Als ze haar oma voor zich ziet dan straalt zij ook kracht uit en doorzettingsvermogen. De eerste generatie is hier met niks gekomen en hebben een toekomst weten op te bouwen. Mede door de vrouwen is dat gelukt. De vrouwen waren als een vangnet, een thuisbasis waar je op kan terugvallen.